آقای فوتبال
سلام!
برای شما می نویسم ،که سال هاست حال خوب لحظه‌های کوتاه‌مان را مدیون شماییم.
برای شما که، هر بار توی هر نود دقیقه تا اخرین لحظه جنگیدن و امیدن داشتن را بهمان یادآوری کردید، و معجزه را بارها و بارها نشانمان دادید.
ما در دنیای شما آدم‌های بهتری شدیم، آدم‌های امیدواری که جنگ و تبعیض و فقر دیگر نمی‌تواند از پا درمان بیاورد. آدم‌هایی که حتی در واپسین لحظه‌ها هم منتظر تولد ققنوس پیروزی از خاکستر شکست هستند. مهم نیست که سرنوشتمان چقدر سیزیف‌وار باشد، هر بار به سختی تا قله رفتن و هر بار برگشتن از ما آدم‌های قوی‌تری ساخته است، که سرسختانه جنگیدن، امیدوارانه مقاومت‌کردن و ایستادن تا پیروزی بخشی از وجودمان شده است.
آقای معلم!
از اینکه باعث شدید توی این دنیای سیاه، سفید و خاکستری همه چیز را رنگی ببینیم؛
و کنار آدم‌هایی که نمی‌شناسیم شانه به شانه بایستیم، آواز بخوانیم، برقصیم یا در آغوش هم گریه کنیم و عالی‌ترین شکل همراهی انسانی را تجربه کنیم،
از ته دل از شما متشکریم.
خوب می‌دانم که هر کسی شانس زندگی کردن در دنیای شما را ندارد، از اینکه این شانس را به ما دادید بی‌نهایت سپاسگزاریم؛
دوستتان داریم. عمیق و طولانی
خدانگهدار عظمتتان باشد.
تا بعد…
این مطلب از برگزیدگان مطالب ارسالی به کمپین «برای فوتبال» نشر گلگشت است.
